REACTIES


Reactie: Chris C Mommenhof.

“Zal ik eens naar je rug kijken?”
De verhalen over de geheimzinnige krachten van Jos hadden mij al bereikt.
Ga je gang maar, ik geloof er toch niet zo in.
“Voel je al iets?” vraagt hij terwijl hij druk bezig is met bezwerende gebaren achter me.
Ik voel niets… Hé wat gek, ik voel plotseling mijn rugpijn ook niet meer!
Al weken kan ik niet meer op mijn rechter zij liggen zonder pijn.
Ik merk snel genoeg of het echt heeft geholpen.
Diezelfde nacht lig ik wakker omdat de pijn weg is. Wonderlijk.

Na een dag of tien komt de pijn weer even terug. Was toch wel lekker die dagen zonder pijn.
Je gaat er aan wennen. Maar ook deze pijn ging weer weg.VinTuc
Werkt Jos soms ook op afstand?

Reactie: 
!!!!!!!!!!!!!!!!! WAT BEGON MET EEN BARBECUE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Na een welverdiende barbecue stonden we onder het genot van een kopje koffie nog wat na te praten in de keuken.
Jos vertelde van zijn energetische gave. Ik luisterde aandachtig, maar het verhaal geloven deed ik niet.
Het zal wel zo zijn dacht ik. Maar naar mate Jos met zijn verhaal verder kwam begon het bij mij links onder in de rug erg warm te worden. Goh dacht ik, begint mijn Midalgan nu pas te werken.
Het was warm in de keuken, had een fleece jas aan, en dit in combinatie met de Midalgan moest het op mijn rug warm gaan worden.
Ook Jos begon zich wat ongemakkelijk te voelen. Dit zag op dat moment Arjanne die pal tegen over hem stond ook.
Ze vroeg hem dus ook of hij wat voelde.
Ja, zei Jos en het komt van die kant.
Op de plaats waar hij wees stond ik en nog een ander vrouwtje die op dat moment ook klachten had. Zij werd die zelfde avond nog behandeld.
Na een klein uurtje met haar bezig geweest te zijn werd duidelijk dat de klachten bij haar sterk waren afgenomen. Ik merkte dat Jos direct weer zijn ogen op mij richtte.
Wederom kreeg ik weer een warm gevoel links onder in mijn rug. Ik probeerde dit gevoel te onderdrukken, maar dit lukte niet. Ik bleef wat lacherig doen, maar vooral niet laten blijken dat ik het warm kreeg. Na later afscheid genomen te hebben van de gast vrouw/heer gingen we op de fiets naar huis.
Ook Jos had tijdens de terugreis tegen Arjanne gezegd dat hij wat bij mij had gevoeld. Ze besloten om te wachten of ik dit ook had gevoeld. Was dit het geval, dan zou ik wel contact met Jos op nemen.
’s Nachts werd ik wakker van het vele eten wat te zwaar op mijn maag drukte. Ik begon nog eens te denken wat er die avond allemaal was gebeurd. Ook de warmte onder op mijn rug passeerde weer de revue.
Totdat ik er achter kwam dat ik helemaal geen Midalgan op mijn rug had. Shit dacht ik zal het dan toch zo zijn.
De gedachte bleef mij wakker houden. Toen ik de volgende morgen uit bed kwam vertelde ik het aan mijn man.
Ook hij stond er versteld van dat dit was gebeurd. Hij vond dus ook dat ik er wat mee moest gaan doen. Ik trok dan ook de stoute schoenen aan en deed mijn verhaal via de mail aan Jos.
Die zelfde middag kon ik nog bij hem terecht voor een behandeling.
We gingen met zijn tweeën in de tuin zitten. Jos vertelde in het kort wat er tijdens en na de behandeling met mij kon gaan gebeuren. Na dat ik mij op een stoel had geïnstalleerd ging Jos achter mij staan. Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven. Ik voelde de pijn links onder in mijn rug van links naar rechts gaan en weer terug.
Na korte tijd bleef de pijn midden onder in de rug hangen. Vervolgens trok de pijn langzaam naar boven. Het bleef dan ook lange tijd in mijn nek hangen. Ik kreeg behoorlijke hoofdpijn en mijn zicht werd koker vormig.
Jos vroeg mij vervolgens of ik ook geregeld last had van migraine. Dit bleek dus ook het geval te zijn.
Na dat wij even pauze hadden genomen moest ik ook gaan staan. Jos kwam weer achter mij staan.
Ook toen gebeurden er weer de gekste dingen. Zijn handen werden heel licht tegen mijn schouders aan gelegd en zijn duimen lichtjes op mijn nekwervel. Ik begon op dat moment heel erg vanuit mijn hoofd te zweten. Het was net of ik een marathon had gerend, al weet ik niet eens hoe dit voelt.
De rest van mijn lichaam werd heel koud. Ik voelde me heel licht worden.
Na enige tijd vroeg Jos mij hoe het voelde. Voelde dacht ik, ik voel niets. De pijn was weg. Hoe kon dit. Ik voelde mij een heel ander mens.
De maandag erop kreeg ik een hele erge migraine aanval.
Toen dit weer was afgezakt belde ik Jos op om te vragen of dit normaal was. Hij vertelde mij dat het rommel uit mijn lichaam moest en dat dit op deze manier kon gaan gebeuren. Nou dacht ik, dan zit er bij mij heeeeeeel wat rommel in mijn lichaam, want ik bleef maar overgeven. Maar goed ik was het wel kwijt.
Nu na ruim twee weken ben ik nog steeds !!!!!!!PIJN VRIJ!!!!!!!. Ook het rennen gaat weer wat makkelijker, al moet ik zeggen dat dit wel van heeeeeel ver moet komen.
Ik wil dan ook iedereen een duw in de rug geven richting Jos die ook maar iets vreemds voelt aan zijn of haar lichaam. Want pijn vrij sporten is heel wat waard.
Hierbij wil ik Jos dan ook bedanken voor wat hij tot dus ver voor mij heeft betekent.
Ik weet dat hij nog niet klaar met mij is.
Hoe zal ik mij dan voelen na nog een behandeling?????????????
Astrid Kalk

ADHD!
Hoi Jos,

Wat fijn dat je mailt om te vragen hoe het met de jongens gaat. Martijn slaapt nog steeds beter; hij is sinds die tijd nooit meer ‘s avonds naar beneden gekomen omdat hij niet slapen kon. Een flinke winst! Verder hebben de jongens zeker 1 tot 2 weken meer rust gevoeld dan voorheen. Robin zegt nog wel eens dat hij je mist :-))
Zelf heb ik overigens ook een week of 2 gevoeld dat er iets gebeurde in mijn lijf én in mijn hoofd. Benoemen is lastig, maar het is een soort van kalmte, acceptatie die over me heen kwam. Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel, maar beter omschrijven kan ik het eigenlijk niet vrees ik.

Goed van je dat je nog weer jongens met ADHD hebt geholpen. Ik ben er echt van overtuigd dat je hier iets mee “moet” doen; het effect op mijn kinderen was echt gigantisch. Mijn dochter (Lisanne) was zelfs een beetje jaloers toen ze de verhalen van haar broers hoorde.

Misschien vind je het fijn om te lezen wat ik aan een vriendin gemaild heb nav het NK-weekend. Ik stuur het als bijlage mee.

Bijlage;
Zoals ik al sms-te heb ik een bijzondere ervaring gehad afgelopen weekend. We waren bij het NK Indoor Atletiek. Daniël mocht zaterdag meedoen en Martijn en ik waren de hele dag “in functie”. Vlak voordat Daniël moest beginnen zakte hij door zijn enkel, ik had ernstig het gevoel dat het de spanningen waren die hij in zijn lijf had voor deze bijzondere wedstrijd. Toen ik een coolpack ging halen voor hem kwam ik iemand tegen die zei dat ik ene Jos even moest halen bij het wedstrijdsecretariaat (waar ik ook de hele dag zou zitten). Zo gezegd zo gedaan … Jos keek even naar Daniëls voeten, trok er wat aan en legde zijn hand op Daniëls achillespees. Ik zag Daniël rustiger worden en hij gaf aan dat de pijn volledig wegtrok.

Toen Daniël aan zijn wedstrijd begon sprak ik nog wat met Jos. Hij zei dat Daniël onrustig in zijn hoofd was en dat hij hem daarmee kon helpen. Hij zei dat Daniël nog maar even bij hem moest komen later. Daniël zocht hem inderdaad nog op en Jos legde zijn handen licht op zijn been. Ik zag Daniël veranderen; zijn ademhaling werd trager, hij kreeg kleur in zijn gezicht en de blik in zijn ogen veranderde. Heel bijzonder. Daniël zei dat het heel prettig voelde en dat zijn hoofd zo lekker leeg was.

Ik vertelde dat Martijn zo moeilijk slaapt en hij zei dat Martijn ook bij hem mocht komen. Vlak voor het avondeten is Martijn naar hem toe gegaan, zonder te weten waarom. Ik had gewoon gezegd dat hij even naar Jos moest gaan, zonder “opdracht”. Toen hij na een half uurtje terugkwam was hij helemaal verbaasd. Toen Jos zijn hand op zijn been had gelegd, leek het net of zijn teen gebroken werd, zoveel pijn deed het, maar toen dat wegzakte kreeg hij ook de rust in zijn hoofd en kreeg hij het warm etc. Die nacht heeft Martijn heel goed geslapen (iets wat hem afgelopen weken helemaal niet lukte). Jos zei dat Martijn zondags nog een keer bij hem moest komen omdat hij nog niet klaar was met hem.

Zondags zochten Martijn en Daniël Jos weer op omdat ze daar klaarblijkelijk behoefte aan hadden. Het deed ze weer goed. Later op de dag kwam Robin binnen en hij wist hier allemaal niets van. Hij liep op zijn bekende stuiterende manier het wedstrijdsecretariaat binnen en even later kwam hij bij me zitten. Jos zat daar ook en vroeg hem of hij zijn hand op zijn been mocht leggen en dat vond Robin goed (dat laat hij zomaar niet toe … op zich al bijzonder dus). Robin zei dat hij het verschrikkelijk warm kreeg, kreeg ook veel kleur in zijn gezicht en hij zei letterlijk “mama, het lijkt wel of mijn hyperen wegtrekt”. Na de wedstrijd van Robin kwam hij terug bij mij en ging weer bij Jos zitten. Hij pakte zijn hand en legde deze op zijn been met de mededeling dat hij het zo fijn vond toen hij dat deed.

Toen Jos later met Daniël en Martijn “bezig” was, zat ik daar vlakbij. Martijn zei op gegeven moment tegen me: “Mam, wat is er met je aan de hand?”; hij zag dat ik het ineens verschrikkelijk warm kreeg, wat hij natuurlijk niet gewend is van zijn moeder die het altijd koud heeft. Ik had het echter zo warm, dat ik zelfs mijn vest uittrok. Hij zei dat tegen Jos en die antwoordde dat hij voelde dat ik ook last van mijn hoofd/schouders/nek had. En ja … dat klopt nogal! Toen vroeg hij hoe het met mijn nek was, of ik even mijn hoofd wilde draaien … en ik voelde gewoon geen pijn meer! Zo bizar. Ook Daniëls nek die al maanden vast zit, was los na dit weekend.

Zondagavond voelde ik me al een beetje vreemd. Het was alsof ik elk moment in huilen uit kon barsten, zonder dat daar nou werkelijk direct een reden voor was aan te wijzen. Maandag heb ik de hele dag dat gevoel gehad en ook een paar flinke huilbuien gehad. Het was heftig, maar luchtte ergens ook wel op.

Reaktie Maija Eerkes, Seattle, Washington state, USA

Arjanne, Ik had een geweldige openbaring vorige week. Ik kijk niet veel tv, maar ik zag een deel van een programma over alternatieve medische behandelingen. Plotseling drong het tot me door…. Ik ben er werkelijk echt van overtuigd dat Jos een hand had in mijn wonderbaarlijke herstel. Mensen met inoperabele alvleesklierkanker overleven dit niet, laat staan dat alle aanwezige​​ kankercellen van deze ziekte verdwijnen. In augustus is het vijf jaar geleden dat ik werd gediagnosticeerd. Het is nu al meer dan 3 1 / 2 jaar geleden dat ik voor het laatst had enige behandeling. De vijf jaar overleving is slechts voor 6% van de patiënten met alvleesklierkanker. En dan alleen voor die patiënten die een operatie hebben ondergaan. Ik was nooit een chirurgische kandidaat. Ik denk dat mijn verhaal een goed “marketing tool” zou zijn voor de geloofwaardigheid van Jos zijn gave. Zelfs mijn oncoloog zegt dat als hij andere oncologen over mij zou vertellen, zij hem niet zouden geloven (en hij is wereldwijd bekend in de behandeling van alvleesklierkanker). Ik zou graag meewerken met dit verhaal, met Jos zijn instemming.

Arjanne, I had an amazing revelation last week. I don’t watch much TV, but happened to see part of a program on alternative medical treatments. Suddenly, it dawned on me…. I really and truly believe that Jos had a hand in my miraculous recovery. People with unresectable pancreatic cancer do not make it, let alone have all evidence of the disease disappear. In August it will be five years since I was diagnosed. It’s now been over 3 1/2 years since I last had any treatment. The five year survival rate is only 6%, and that is for patients who have surgery. I was never a surgical candidate. I think my story would be a good “marketing tool” for Jos’s credibility. Even my oncologist says that if he were to tell another oncologist about me, they would not believe him (and he’s is world renown in the treatment of pancreas cancer). I would be glad to elaborate on this story, if Jos would like to email me. Maija Eerkes

Advocacy Coordinator at Puget Sound Affiliate of the Pancreatic Cancer Action Network.

Hoi Jos,
Een tijdje geleden alweer heb je mijn jongste zoon Leon en mijzelf behandeld. Ikzelf heb er enorm baat bijgehad en voel me sindsdien veel beter (helemaal geen last van ziekte van Crohn laatste tijd). Ik ben na de clinic voor de 4-mijl zelfs begonnen met de training voor 10 km via Dutchrunners.nl. Ook voor Leon kan ik merken dat jouw behandeling baat heeft gehad. Hij is rustiger en geeft zelf aan wanneer hij weer druk in z’n hoofd is en probeert dan wat meer rust te zoeken. Hij geeft wel af en toe aan dat die meneer-die-zijn-hoofd-zo-rustig-maakt wel weer mag komen. Dus binnenkort zal ik even weer een afspraak maken.

Wilt u ook een kind met een “blij hoofd”?
Neem nu contact met mij op via mail of op telnr.: 06-2497 0567.

Hallo Jos,
Vanmiddag heb ik gesproken met mevr. …. uit Musselkanaal.
Nou die was enthousiast!
Geen rugpijn meer, loopt rechter, loopt beter op haar voet.
Alles heeft ze tot in detail vertelt. Het was een hele ervaring zei ze, maar zeer de moeite waard.
Ze is helemaal blij, dat kon je gewoon horen aan haar verhaal.
Dit wilde ik je even laten weten.

Reacties zijn gesloten.